Αγάπη ή έρωτας;

Πολύ πρόχειρα ήθελα να εκφράσω κάτι που σκέφτομαι μέρες.
Άκουσα κάτι που με έκανε να σκεφτώ πολλά.
Όταν είσαι με κάποιον, λέει, και είσαι ευτυχισμένος, τότε τον αγαπάς.
Όταν δεν είσαι με κάποιον και είσαι δυστυχισμένος, τότε είσαι ερωτευμένος.
Μπορώ να πω πως προβληματίστηκα πολύ με αυτές τις δυο γραμμές. 
Πάντα πίστευα πως έχω ήδη ερωτευτεί και πως θα αργήσω πολύ να ξανανιώσω τα ίδια συναισθήματα.
Κι όμως, με βάση αυτήν την φράση όλα ανατρέπονται. 
Αμέσως σκέφτηκα πως "μα, λέω πως είμαι ερωτευμένη με τον Χ και πως όταν είμαι μαζί του είμαι ευτυχισμένη μα τώρα δεν είμαι και δεν σκάω κιόλας.." και πάντα έλεγα πως απλά "έχω συνηθίσει", ενώ μετά σκέφτηκα πως "μα, λέω πως αγαπάω -απλά- τον Ψ κι όμως οι στιγμές που ζω μακριά του είναι για μένα βασανιστικές.."
Και αναρωτιέμαι.. πώς γίνεται να τα σύγχυσα έτσι μες το νου μου; 
Πως γίνεται τόσο καιρό να πιστεύω πως ο ένας είναι ο έρωτας και τον άλλο να τον αφήνω μια θέση πιο κάτω; 
Κι αν αυτό έχει συμβεί περισσότερες φορές;
Και στην τελική, τι είναι πιο σημαντικό; 
Η αγάπη ή ο έρωτας; 
Ένα "σίγουρο" συναίσθημα χωρίς καθόλου πιπέρι ή ένα συναίσθημα που είναι τόσο πικάντικο που μπορεί να σου κάνει το στομάχι Τσερνομπιλ..;




(Όπως και να'χει, πάντα προτιμούσα τα πικάντικα φαγητά..)

Το κυνήγι.

Κοίτα δίπλα.

Είναι η ζωή σου, η ζωή σου που περνά.

Μην την αφήσεις να φύγει,

όχι πάλι.

Κυνήγησέ την.

Αυτή είναι η ευκαιρία σου

 δεν θα σου ξαναχτυπήσει την πόρτα.

Ή τώρα ή ποτέ.

Ή όλα ή τίποτα.

Παράξενα πλάσματα αυτοί οι..άνθρωποι.

έχω να θέσω τα εξής ερωτήματα:
α)Ποιός έξυπνος είπε ότι ο έρωτας είναι καρμικός? [παπάρια μάντολες-.-  όλοι ξεχνάνε]
β)Γιατί δεν υπάρχει καμία υγιής σχέση?

Εγώ αυτό που έχω μάθει ως τώρα είναι πως ο ένας δίνει κ ο άλλος παίρνει. Και καμιά φορά οι ρόλοι αντιστρέφονται, όμως ποτέ μα ποτέ δεν συμφωνούν και οι δύο. Λες και κάνουμε μεταξύ μας κόντρες. ''Ποιος θα το παίξει πιο γαμάτος/ανώτερος/αρχηγός''.
Ένα πράγμα υπάρχει.
Ο κατακτητής και ο κατακτημένος.
Ο θύτης και το θύμα.
Αυτός που παίρνει μόνο κι αυτός που δίνει μόνο.
Και πάντα ο ένας εξαρτάται από τον άλλο.
Κι αν καμιά φορά κανείς σε ξεγελάσει και πιστέψεις κάτι άλλο, έρχεται η ζωή και σου δίνει ένα χαστούκι μετά να καταλάβεις τι γίνεται. Και κάπως έτσι βγάζουν χρήματα ο Πασχαλίδης, ο Ιωαννίδης και αυτοί. [ ε γιατί μέσα σε όλα είμαστε και μαζοχιστές και άμα δεν πέσουμε σε κατάθλιψη (βλεπε: ''ακόμα σ'αγαπώ-πασχαλίδης ή ''τα βράδυα που ξεχνάς-ιωαννίδης'') δεν μπορούμε, άλλωστε πως θα ζήσουν και οι εταιρίες που πουλάνε χαρτομάντιλα (βλέπε klinex)? κλέφτες θα γίνουν?
όχι, όχι κύριε Τάδε, μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να γίνει αυτό διότι κάποιος εκειπάνω μας έκανε να παραπονιόμαστε μεν (καλή ώρα..) αλλά να κάνουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Γιατί κι εγώ μόλις τελειώσω αυτό το κείμενο θα πάω μέσα να βάλω Πασχαλίδη, που ίσως και τώρα να ακούω. Αλλά ποιός νοιάζεται. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Ένα πράγμα έχω να πω μόνο.
ΑΙΣΧΟΣ. 
Σε μένα και σε σένα και σε σένα. Ναι, και σε σένα.

Καλοκαιρινές αναμνήσεις της Χρύσας.

    Όλοι ήταν σκορπισμένοι μέσα στο μεγάλο διαμέρισμα. Μόνο εκείνη καθόταν μόνη της στην άδεια βεράντα της παλιάς πολυκατοικίας. Είχε πιεί λίγο παραπάνω, σύμφωνα με τις πηγές. Φαίνεται πως μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιο αγόρι. Φωνή δεν ακουγόταν. Το στόμα της ανοιγόκλεινε, εκφράσεις συνεχώς άλλαζε το πρόσωπό της. Όμως τριγύρω υπήρχε μόνο σιωπή. Κανείς δεν ξερει τι έλεγαν, ούτε και η ίδια. Άφησε το τηλέφωνο κάτω και κοίταξε προς το φωτισμένο λόφο. Ξαφνικά ακούστηκε ένας ήχος που θύμιζε το κουδούνι του παλιού της σχολείου. 

"ΝΤΡΙΙΙΝ."

-ναι;;

-εε..η..που είναι;

-ΠΗΔΙΕΤΑΙ 

(τουτ τουτ τουτ τουτ)

 Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι που ένας παρόμοιος ήχος ακούστηκε.

"ΝΤΡΙΙΙΝ."

-τι;

-που ειναι ο ...;... 

-ΠΗΔΙΕΤΑΙ!

(τουτ τουτ τουτ τουτ)

Η κοπέλα κοίταξε με απορία το μέρος. Κάτι παράξενο υπήρχε. Την σκέψη της διέκοψε ένα τρίτο κουδούνισμα.

"ΝΤΡΙΙΙΝ." 

-ΠΗΔΙΕΤΑΙ! 

(τουτ τουτ τουτ τουτ).....

 

[True story, βασισμένο σε μια αφήγηση της Χρύσας. Αφιερομένο στην Χρλυσα, την Πηνελόπη και τον Σένιο.)

Σύβιλ

    Η Σύβιλ σηκώθηκε. Προχώρησε προς τον κήπο. Πήρε το πακέτο της και άναψε ένα τσιγάρο. Έξω είχε ήδη αρχίσει να βρέχει, όμως δεν την ένοιαζε. Τίποτα δεν την ένοιαζε πια. Εκτός από.. εκείνον. Τον αγαπούσε. Πόσο πολύ τον αγαπούσε! Πόσο θα ήθελε να βρίσκεται στην αγκαλιά του. Τίποτα άλλο. Κι εκείνος..; Άραγε το ήξερε; Το καταλάβαινε; Κι όμως δεν είχε σημασία. Η αγάπη της αρκούσε. 
    Ίσως θα έπρεπε να του μιλήσει. Ίσως να καταλάβαινε. Ίσως να την ήθελε, να φιλούσε τα χείλη της όπως παλιά, να την κοιτούσε στα μάτια και να της έλεγε ότι την αγαπά. Ίσως να έφευγε... Όχι, η αγάπη της αρκούσε.
    Κι αν έπρεπε να ρισκάρει; κι αν έκανε λάθος; Όχι. Άναψε δεύτερο τσιγάρο. Η βροχή είχε δυναμώσει.  Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν με δύναμη στο χώμα. Ήταν μόνη της. Εκείνη και οι κρυστάλλινες σταγόνες που έπεφταν από τον ουρανό, θαρρείς πως έκλαιγε κι αυτός μαζί της.
    Έσβησε το τσιγάρο της. Κοίταξε με θλίψη το δέντρο που είχαν φροντίσει μαζί κάποιο καλοκαίρι. Φαινόταν γερασμένο και άσχημο δίχως φύλλα πάνω του. Κοιτώντας το καλύτερα διέκρινες με δυσκολία κάτι σκαλισμένο στον κορμό του. Δυο λέξεις. Δυο ονόματα. Ο καιρός είχε περάσει από πάνω τους. Τώρα πια έμοιαζαν με γρατζουνιές που κάποιο ζώο έκανε. Πόσο θα'θελε να ήταν εκεί μαζί της να το φροντίσουν. Μόνη της δεν άντεχε να το κοιτά να μαραζώνει, όπως κι εκείνη. Όχι, η αγάπη της δεν ήταν αρκετή...

Η μελωδία του θανάτου

Σε ένα λεπτό ακούστηκε η ήσυχη αναπνοή του. Είχε αποκοιμηθεί. Η γυναίκα έσκυψε, πήρε τον αναπτήρα και άναψε επιτέλους το τσιγάρο της.
  Είχε τη διάθεση να κλάψει. Κοίταξε τον άνθρωπο που κοιμόταν έτσι ήσυχα δίπλα της, τον άνθρωπο που είχε αγαπήσει τόσο πολύ και τον αγαπούσε ακόμη. χαμογέλασε με πίκρα. Σκεφτηκε πόσες φορές της είχε φερθεί μ' αυτήν την χυδαία αδιαφορία, πόσες φορές την πλήγωσε, πόσες φορές την είχε απατήσει, αδιαφορώντας αν εκείνη το καταλάβαινε. Κι όμως, τον αγαπούσε πάντα με το ίδιο πάθος. ήταν σαν αρρώστια, σαν ένα δηλητήριο που είχε μπει στο αίμα της.
  Της ήταν αδύνατο να κοιμηθεί. Σηκώθηκε, πέρασε την ρόμπα στο κορμί της και με το τσιγάρο στο χέρι βγήκε στο μπαλκόνι. όλα ήταν ήσυχα, σκοτεινά, μελαγχολικά όπως της φάνηκαν.
  Σκέφτηκε αν είχε νόημα η ζωή της πια. Αν δεν ήταν προτιμότερο να κάνει αυτό που έκανε και εκείνη η δυστυχισμένη γυναίκα. Ένα πήδημα στο κενό και ύστερα τίποτε. Ούτε ο πόνος για την αδιαφορία του άνδρα της, ούτε ο βασανισμένος αυτός έρωτας. Τίποτε. Έσφιξε με δύναμη τα κάγκελα και οπισθοχώρησε τρομαγμένη με την ίδια την σκέψη της. Και τότε άκουσε μια φωνή:
  -Δεν κοιμάσαι..;
(...)
-Τον αγαπώ.
-Είσαι άρρωστη.
-Τον αγαπώ.
Ο πόνος ζωγραφίστηκε καθαρά στο μελαχροινό πρόσωπό του. Άφησε το χέρι της γυναίκας. Εκείνη ανέπνεε με δυσκολία. Είπε πιο μαλακά:
-Ήσουν φίλος μου από παιδί, Γιατί δεν θες να μείνεις έτσι;
-Γιατί σ'αγαπώ. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Γιατί μου είναι αδύνατον να το υποφέρω να σου φερεται έτσι. Δεν το βλέπεις πως χαίρεται να σε βασανίζει; Μια μέρα θα τον...
-Πάψε!
  Η γυναίκα  κοίταξε τρομαγμένη γύρω της κι ύστερα, βιαστικά, ξαναγύρισε στο δωμάτιό της. Ο άντρας της κοιμόταν πάντα ήσυχος. Τον κοίταξε. Πόσο την είχε κάνει να υποφέρει αυτός ο άνθρωπος και πόσο τον αγαπούσε! Εκείνος, ο παιδικός της φίλος που ήταν ερωτευμένος μαζί της σ'όλη του τη ζωή, είχε δίκιο. Ήταν άρρωστη..
  Έμεινε εκεί άυπνη, με τα μάτια στυλωμένα στην οροφή. Το ήξερε πως την απατούσε. Το έβλεπε στις μικρές του σκληρότητες. Την πλήγωνε η περιφρόνηση του. Κι όμως..τον αγαπούσε. Της ήταν αδύνατο να μην τον αγαπά μ'έναν έρωτα απίστευτο, βασανισμένο, άρρωστο...

Γιάννης Μαρής

Οι πιο μπροστινές αλήθειες

Οι πιο μπροστινές αλήθειες

Τα φτερά μου δεν είναι από βλακώδη τρυφερότητα

κ’ ειμ’ ένα ράμφος νευρωτικά χωμένο στο αίνιγμα

πληγιάζοντας τον αγέρα που όμως τη γλιτώνει

σαν αγέρινος

δεν τρέφω άλφα κι ούτε ωμέγα ανατρέφω

τη μεγάλη μου εξυπνάδα την πέταξα

σε σκουπιδότοπο

το ξίφος μου το απόθεσα στην Παναγία

ξεκουφαίνοντας με τη λάμψη του της Λευκής τα λαγόνια.

Κατάρα κι ανθοδέσμη θανάτου στο ιερατείο

που καταρτίζει η μέλισσα

την αχαΐρευτη σφήκα περιφρονώντας.

Νίκος Καρούζος

Το άνθος..

Το άνθος το άγριο της πλαγιάς
ποτέ δεν θα' κοβα εγώ. Εσείς το κόψατε
και τώρα το κρατάτε
φρέσκο -λέτε- στο ανθογυάλι.
Αυταπάτες.
Το άνθος πέθανε.
Και είναι επικίνδυνο
και βλαβερό θα'λεγα
να'χετε για στολίδι
έναν νεκρό.


Τηλέμαχος Χυτήρης

Τρωάδες

Χωρίς πολλά άσκοπα λόγια αυτή τη φορά..

Τρωάδες (απόσπασμα)

Τροία
που κάποτε ήσουν η πρώτη στην Ασία
γρήγορα θα χαθεί
το ξακουσμένο όνομά σου.
Σε παρέδωσαν στη φωτιά..



[Bonus xD]

Χριστιανόπουλος Ντίνος- μικρά ποιήματα


καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος..

Ο ήλιος ερωτεύτηκε τη γη

     Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος ή αιτία για την ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Απλά είπα να κάνω κι εγώ ένα, να μοιράζομαι κάποια πράγματα με τον έξω κόσμο, να έχω να ασχολούμαι με κάτι πιο εποικοδομητικό απ' το κοίταγμα τοίχου όταν βαριεμαι(!). Όχι απαραίτητα σκέψεις, προβληματα και τα συναφή. Γενικά προτιμώ να μοιράζομαι κείμενα, ποιήματα, στίχους.. ίσως για να βρω ανθρώπους που με συμμερίζονται, που αισθάνονται τα ίδια πράγματα με μένα όταν τα διαβάζουν.
     Αγαπώ το διάβασμα. Εαν ποτέ με πετύχεις σε κάποιο σημείο της πόλης, δεν θα είναι απίθανο, συνηθισμένο θα έλεγα, το να με δείς με ένα βιβλίο στο χέρι (ή έστω στην τσάντα!).
     Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχει σημασία έτσι κι αλλιώς. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα του Ζακ Πρεβερ ''Να είστε ευγενικοί'', ένα από τα αγαπημένα μου, όχι μόνο για τα συναισθήματα που βγάζει, αλλά και για τα μηνύματα που κρύβει ;)


(απόσπασμα από το ποίημα Να είστε ευγενικοί)

Ο ήλιος ερωτεύτηκε τη γη
Κι η γη είν' ερωτευμένη με τον ήλιο
Είναι δικό τους θέμα
Υπόθεση δική τους
Και σε περίπτωση έκλειψης
Δεν είναι διόλου φρόνιμο κι ευγενικό να τους κοιτάτε
Πίσω απ' τα βρώμικα μικρά
Φυμέ τζαμάκια σας
Κείνη την ώρα θα τσακώνονται ασφαλώς
Όμως αυτά είναι θέματα προσωπικά
Καλύτερα κανείς να μην ανακατεύεται
Γιατί
Άν μπεις στη μέση κινδυνεύεις πια να μεταμορφωθείς
Σε μια πατάτα παγωμένη
Ή σ' ένα απλό εργαλείο που τα μαλλιά σγουραίνει

Έτσι είναι
Όσο για τ' άλλα δε μας αφορούν
Η γη αγαπάει τον ήλιο και γυρίζει ολοένα
Κι εκείνος τη θαυμάζει
Κι όμορφη τη βρίσκει
Και λάμπει επάνω της
Κι όταν κουράζεται
Πάει και ξαπλώνει
Τότε σηκώνεται η Σελήνη
Η παλιά ερωμένη του ήλιου
Που ζήλεψε
Και τιμωρήθηκε γι' αυτό
Παγώνοντας
Και τώρα βγαίνει μοναχά τη νύχτα
Ακόμα και με τη Σελήνη πρέπει
Νάστε ευγενικοί
Αλλιώς μπορεί να σας τρελλάνει
Μπορεί
Αν θέλει
Να σας μεταμορφώσει σε χιονάνθρωπο
ή σε φανάρι εκεί στο δρόμο
ή σε κερί


Ζακ Πρεβέρ.