Παράξενα πλάσματα αυτοί οι..άνθρωποι.

έχω να θέσω τα εξής ερωτήματα:
α)Ποιός έξυπνος είπε ότι ο έρωτας είναι καρμικός? [παπάρια μάντολες-.-  όλοι ξεχνάνε]
β)Γιατί δεν υπάρχει καμία υγιής σχέση?

Εγώ αυτό που έχω μάθει ως τώρα είναι πως ο ένας δίνει κ ο άλλος παίρνει. Και καμιά φορά οι ρόλοι αντιστρέφονται, όμως ποτέ μα ποτέ δεν συμφωνούν και οι δύο. Λες και κάνουμε μεταξύ μας κόντρες. ''Ποιος θα το παίξει πιο γαμάτος/ανώτερος/αρχηγός''.
Ένα πράγμα υπάρχει.
Ο κατακτητής και ο κατακτημένος.
Ο θύτης και το θύμα.
Αυτός που παίρνει μόνο κι αυτός που δίνει μόνο.
Και πάντα ο ένας εξαρτάται από τον άλλο.
Κι αν καμιά φορά κανείς σε ξεγελάσει και πιστέψεις κάτι άλλο, έρχεται η ζωή και σου δίνει ένα χαστούκι μετά να καταλάβεις τι γίνεται. Και κάπως έτσι βγάζουν χρήματα ο Πασχαλίδης, ο Ιωαννίδης και αυτοί. [ ε γιατί μέσα σε όλα είμαστε και μαζοχιστές και άμα δεν πέσουμε σε κατάθλιψη (βλεπε: ''ακόμα σ'αγαπώ-πασχαλίδης ή ''τα βράδυα που ξεχνάς-ιωαννίδης'') δεν μπορούμε, άλλωστε πως θα ζήσουν και οι εταιρίες που πουλάνε χαρτομάντιλα (βλέπε klinex)? κλέφτες θα γίνουν?
όχι, όχι κύριε Τάδε, μην ανησυχείτε. Δεν πρόκειται να γίνει αυτό διότι κάποιος εκειπάνω μας έκανε να παραπονιόμαστε μεν (καλή ώρα..) αλλά να κάνουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Γιατί κι εγώ μόλις τελειώσω αυτό το κείμενο θα πάω μέσα να βάλω Πασχαλίδη, που ίσως και τώρα να ακούω. Αλλά ποιός νοιάζεται. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Ένα πράγμα έχω να πω μόνο.
ΑΙΣΧΟΣ. 
Σε μένα και σε σένα και σε σένα. Ναι, και σε σένα.

Καλοκαιρινές αναμνήσεις της Χρύσας.

    Όλοι ήταν σκορπισμένοι μέσα στο μεγάλο διαμέρισμα. Μόνο εκείνη καθόταν μόνη της στην άδεια βεράντα της παλιάς πολυκατοικίας. Είχε πιεί λίγο παραπάνω, σύμφωνα με τις πηγές. Φαίνεται πως μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιο αγόρι. Φωνή δεν ακουγόταν. Το στόμα της ανοιγόκλεινε, εκφράσεις συνεχώς άλλαζε το πρόσωπό της. Όμως τριγύρω υπήρχε μόνο σιωπή. Κανείς δεν ξερει τι έλεγαν, ούτε και η ίδια. Άφησε το τηλέφωνο κάτω και κοίταξε προς το φωτισμένο λόφο. Ξαφνικά ακούστηκε ένας ήχος που θύμιζε το κουδούνι του παλιού της σχολείου. 

"ΝΤΡΙΙΙΝ."

-ναι;;

-εε..η..που είναι;

-ΠΗΔΙΕΤΑΙ 

(τουτ τουτ τουτ τουτ)

 Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι που ένας παρόμοιος ήχος ακούστηκε.

"ΝΤΡΙΙΙΝ."

-τι;

-που ειναι ο ...;... 

-ΠΗΔΙΕΤΑΙ!

(τουτ τουτ τουτ τουτ)

Η κοπέλα κοίταξε με απορία το μέρος. Κάτι παράξενο υπήρχε. Την σκέψη της διέκοψε ένα τρίτο κουδούνισμα.

"ΝΤΡΙΙΙΝ." 

-ΠΗΔΙΕΤΑΙ! 

(τουτ τουτ τουτ τουτ).....

 

[True story, βασισμένο σε μια αφήγηση της Χρύσας. Αφιερομένο στην Χρλυσα, την Πηνελόπη και τον Σένιο.)

Σύβιλ

    Η Σύβιλ σηκώθηκε. Προχώρησε προς τον κήπο. Πήρε το πακέτο της και άναψε ένα τσιγάρο. Έξω είχε ήδη αρχίσει να βρέχει, όμως δεν την ένοιαζε. Τίποτα δεν την ένοιαζε πια. Εκτός από.. εκείνον. Τον αγαπούσε. Πόσο πολύ τον αγαπούσε! Πόσο θα ήθελε να βρίσκεται στην αγκαλιά του. Τίποτα άλλο. Κι εκείνος..; Άραγε το ήξερε; Το καταλάβαινε; Κι όμως δεν είχε σημασία. Η αγάπη της αρκούσε. 
    Ίσως θα έπρεπε να του μιλήσει. Ίσως να καταλάβαινε. Ίσως να την ήθελε, να φιλούσε τα χείλη της όπως παλιά, να την κοιτούσε στα μάτια και να της έλεγε ότι την αγαπά. Ίσως να έφευγε... Όχι, η αγάπη της αρκούσε.
    Κι αν έπρεπε να ρισκάρει; κι αν έκανε λάθος; Όχι. Άναψε δεύτερο τσιγάρο. Η βροχή είχε δυναμώσει.  Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν με δύναμη στο χώμα. Ήταν μόνη της. Εκείνη και οι κρυστάλλινες σταγόνες που έπεφταν από τον ουρανό, θαρρείς πως έκλαιγε κι αυτός μαζί της.
    Έσβησε το τσιγάρο της. Κοίταξε με θλίψη το δέντρο που είχαν φροντίσει μαζί κάποιο καλοκαίρι. Φαινόταν γερασμένο και άσχημο δίχως φύλλα πάνω του. Κοιτώντας το καλύτερα διέκρινες με δυσκολία κάτι σκαλισμένο στον κορμό του. Δυο λέξεις. Δυο ονόματα. Ο καιρός είχε περάσει από πάνω τους. Τώρα πια έμοιαζαν με γρατζουνιές που κάποιο ζώο έκανε. Πόσο θα'θελε να ήταν εκεί μαζί της να το φροντίσουν. Μόνη της δεν άντεχε να το κοιτά να μαραζώνει, όπως κι εκείνη. Όχι, η αγάπη της δεν ήταν αρκετή...