Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Υπνωτισμός


   Σήμερα, Σάββατο βράδυ, άρρωστη και μόνη στο σπίτι, χαζολογούσα παρακολουθώντας μια ταινία που με πήγε μια βόλτα πίσω.. (όχι, αυτό το πόστ δεν έχει να κάνει με περίπτωση τωρινή, το ξέρω ότι το σκέφτηκες!)

   Έχουμε, λοιπόν, τη Λίζα που θεωρεί πως έχει σχέση με τον Γιάννη, κλασσικός μαλάκας γκόμενος που τη μειώνει, την κερατώνει, την την την αλλά αυτή εκεί, και, απογοητευμένη από αυτόν αλλά και γενικά από το αντρικό φύλο, ψάχνει να βρει κάποιον κανονικό, κάποιον που να μην είναι μαλάκας, ε,  και μετά γνωρίζει τον Πάρη. Ο Πάρης, φυσικά, είναι ο γνωστός τύπος άντρα που αποπνέει μυστήριο, γοητεία, και πάθος, που για κάποιο άγνωστο λόγο, χωρίς να γνωρίζεις καθόλου, κολλάς τόσο πολύ ενώ αυτός έχει εσένα και άλλες δέκα κι εσύ χαίρεσαι. 

   Αυτή αποφασίζει να παρατήσει τον άλλο, ο οποίος εν τέλει λέει να προσπαθήσει κιόλας, και να τρέξει πίσω από τον νεαρό θεό που στην πορεία φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο τέλειος. Από τη μια την τρέχει και την ψήνει και από την άλλη πάει με άλλες, εμφανίζεται ξαφνικά να σε κάνει να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και με μια κουβέντα σε κάνει να αισθάνεσαι πουτάνα δ’ διαλογής, αλλά εσύ κάνεις το μαλάκα γιατί θες απεγνωσμένα να σε πηδήξει να βρίσκεσαι μαζί του. Μετά με άλλη μια κουβέντα σε στέλνει στον έβδομο ουρανό. Παρατηρήσατε την αλλαγή προσώπου στην  αφήγηση; Δεν είναι τυχαίο. Αυτό το σενάριο ξαφνικά μου φάνηκε γνώριμο. (Για τους κακεντρεχείς: όχι ΙΔΙΟ, γνώριμο..! ) 

   Πόσες είναι, άραγε, οι φορές που μας έχει συμβεί αυτό; Γνωρίζουμε κάποιον και τρελαινόμαστε. Παθιαζόμαστε, χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί, και δεν βλέπουμε μπροστά μας. Υπνωτιζόμαστε.  Κρατάμε μόνο τα θετικά-τα οποία βρίσκουμε μόνο από κοντά μιας και το μεγάλο όπλο αυτό του είδους άντρα είναι το ότι μπορεί σπίτι σου να τον βρίζεις και να λες το οτιδήποτε αλλά μόλις σε πλησιάσει όλα αλλάζουν, λες και σου κάνει μάγια- και τα αρνητικά, που συνήθως υπερέχουν αριθμητικά, τα ξεχνάμε, τα διώχνουμε, τα προσπερνάμε. Από το ένα αυτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει, ρε παιδί μου. 

  Όταν είμαστε μαζί του τον θεωρούμε τον υπέρτατο-φοβερό-τέλειο-ανυπέρβλητο-γλυκύτερο, μόνο θυσίες δεν ξεκινάμε, δηλαδή. Κι όμως, είναι ο ίδιος μαλάκας με τους άλλους (δεν εννοώ όλους) αλλά σε μαγευτικό περιτύλιγμα.  Γιατί αυτό συμβαίνει, έρχεται, μαγεύεσαι, φεύγει, σε γράφει κι εσύ κάθεσαι σπίτι αγκαλιά με ένα παγωτό σε οικογενειακή συσκευασία να περιμένεις το τηλέφωνο να χτυπήσει. Και δεν χτυπάει. Κι εσύ περιμένεις. Κι όταν, τυχαία πια, συναντηθείτε στο δρόμο η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Έστω ότι δεν περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο με το οικογενειακό στον ώμο, γιατί όταν δεν είναι εκεί βλέπεις αυτήν την αδιαφορία ή τη διαφορετική συμπεριφορά ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ; Γιατί κάθε φορά σε τουμπάρει;

   Πώς είναι δυνατόν να μας κάνει να τον θέλουμε τόσο πολύ; Πώς γίνεται να βγάζει τόσο πάθος; Σαν να τον ξέρεις χρόνια, σαν να τον αγαπάς, κι όπως έλεγε και στην ταινία ‘’πώς γίνεται να σου λείπει τόσο πολύ ένας άνθρωπος που πριν δυο βδομάδες δεν ήξερες ότι υπήρχε;’’. Είναι δυνατόν να γινόμαστε τόσο χαζές; Μπορεί ένας άνθρωπος να ασκεί τέτοια συναισθηματική εξουσία πάνω μας και να μην το παίρνουμε πρέφα; Και γιατί ενώ αργότερα ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι τόσο φοβερός όσο νομίζαμε, συνεχίζουμε να τρέχουμε από πίσω του; 


Είναι όμορφο το ψέμα όσο λίγο και αν κρατήσει, δεν αντέχω την αλήθεια όπως έχει καταντήσει! Δεν αντέχω την αλήθεια σε ένα όνειρο ελπίζω, που το χτίζω κάθε νύχτα και την μέρα το γκρεμίζω!

  


Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Από μηχανής θεός;


ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ ΠΟΣΤ

Γνωστή άσχετη εισαγωγή του πόστ.
Πρώτον, άν και θα τόχετε βαρεθέι, έχω διαίσθηση γαμώτη μου!
Δεύτερον, παρατήρησα μιλώντας με μια φίλη πως τα ποστ που κάνω είναι κυρίως δύο ειδών (με μερικές εξαιρέσεις όπως αυτό και αυτό ας πούμε).
α) Βρίσιμο
β) Κλαψομούνιασμα

Που θέλω να καταλήξω? Ναι, σήμερα θα κλαψομουνιάσω λοιπόν.

Κοιτάζοντας κάτι παλαιολιθικά μειλ έπεσα πάνω σε ένα από κείνα τα ηλίθια που στέλναμε όλοι σε όλους αλλιώς ένας τυραννόσαυρος θα ερχόταν και θα μας έτρωγε τη νουτέλα. Το συγκεκριμένο όμως έλεγε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις.

Για να μην σας βάζω να διαβάζετε 25379 σελίδες, που δεν θα το κάνατε κιόλας, θα σας πω το ρεζουμέ.

Οι άνθρωποι, λέει, έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο και για ορισμένο χρόνο. Έρχονται δηλαδή για να καλύψει κάποια επιθυμία/ανάγκη μας (ασυνείδητη ή όχι). Όταν λοιπόν αυτός εκπληρώσει αυτόν τον σκοπό, και από τη στιγμή που δεν τον χρειαζόμαστε άλλο, είναι η ώρα του να φύγει. Χωρίς να έχεις κάνει εσύ καμμία μαλακία. (Τώρα εγώ σας λέω μόνο αυτά για τα οποία συμφωνώ, προφανώς είχε και μαλακίες μέσα) Έτσι έπρεπε, τον ζήτησες, ήρθε, έκανε αυτό που ήτανε να κάνει, έδωσε αυτά που χρειαζόταν να δώσει και από τη στιγμή που δεν έχει κάποιο άλλο πράγμα να κάνει, φεύγει. 

Προσπαθώ, λοιπόν, και εγώ σαν καλό παιδί, μιας και μου φαίνεται πολύ λογικό το παραπάνω και μπορώ να πω ότι ασπάζομαι αυτήν την άποψη, να το εφαρμόσω, να μπορέσω δηλαδή να κατανοήσω πως όταν μια οποιαδήποτε σχέση τελειώνει δεν είναι για κακό, απλά εξετελέσθη η αποστολή της, για να φύγει λοιπόν αυτός ο οποίος έφυγε, σημαίνει πως δεν τον χρειάζεσαι πια στη ζωή σου, όμως..

Καμμιά φορά, εγώ τουλάχιστον, νομίζω πως αυτός ο κάποιος θάπρεπε ναναι εδώ. Στην πραγματικότητα μπορεί να μην τον χρειάζομαι, αλλά ίσως τον έχω συνηθίσει, δεν ξέρω. Κι αν ήρθε τότε για να βοηθήσει με τον τρόπο του, γιατί να φύγει αμέσως? Δεν θα μπορούσε να παραμείνει ‘’βοηθώντας’’ σε άλλα ζητήματα? 

Και τι συμβαίνει με αυτούς που ήρθαν για να καλύψουν μια ανάγκη που είχαμε, όλα ήταν ονειρικά και δεν συμμαζεύεται και τώρα, αφού οι καταστάσεις άλλαξαν, δεν τον χρειαζόμαστε πια? Αυτός γιατί δεν φεύγει? Δεν εννοώ ότι μας είναι άχρηστος αλλά δεν καλύπτει πια όλες τις ανάγκες που έχουμε.

Οι ανάγκες μας αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι, γιατί αυτός που στέλνει τους ανθρώπους στη ζωή μας δεν προσέχει καλύτερα ποιους στέλνει? Γιατί 8 στις 10 το ‘’κενό’’ καλύπτεται βραχυπρόθεσμα και ή που πρέπει να διώξουμε εμείς το άτομο αυτό ή που πρέπει να μένουμε με κάποια έλλειψη ή που αναγκαζόμαστε να βρούμε ένα άτομο που να καλύψει το κενό, με κίνδυνο να πληγώσουμε και να πληγωθούμε. 

Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω πως συμφωνώ με το κειμενάκι αλλά στην πορεία μου γεννήθηκαν διάφορες απορίες (όπως φάνηκε, μιας και τα πόστ μου δεν τα κάνω προετοιμασία, σαν την έκθεση, απλά γράφω εκείνη τη στιγμή αυτό που σκέφτομαι) και βρήκα κενά στην θεωρία. Εγώ,εν τέλει, πιστεύω πως ισχύει, αλλά όπως οι περισσότερες θεωρίες για τη ζωή των ανθρώπων, έχει κι αυτή τα κενά της.

(όχι, αυτό το πόστ δεν πάει κάπου συγκεκριμένα, αμέσως εσυ!)





Non di scordar ma di me... αντίο :)

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Αχαριστία


Να μαστε λοιπόν, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, ανανεωμένοι και με καλύτερη διάθεση αλλά πάντα με νεύρα για κάτι.  Κι όμως, πιστέψτε το, σήμερα δεν θα σας μιλήσω για γκόμενους. Σήμερα έχω νεύρα με τα παιδιά του σχολείου μου. Ας το πάρουμε απ την αρχή όμως.

Πηγαίνω σε ένα από τα καλύτερα πειραματικά της Αθήνας. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τι-σκατά-είναι-αυτό-το-πειραματικό, το πειραματικό (με λίγα λόγια) είναι ένα σχολείο στο οποίο πολλοί νόμοι που αποφασίζονται για την παιδεία (π.χ. καινούρια βιβλία) δοκιμάζονται πρώτα εκεί (ναι ναι, πείτε τη μαλακία σας, πειραματόζωα) και παίρνει καθηγητές με μεταπτυχιακά κλπ κλπ αλλά κατά κύριο λόγο ο τίτλος είναι διακοσμητικός. Παράλληλα, στα πειραματικά συνήθως υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για τα παιδιά να ασχοληθούν με προγράμματα, πέρα από τις 7 ώρες μαθήματος.

Λέω, λοιπόν, ότι τα παιδιά στο σχολείο μου (το 97% δηλαδή) ήτανε και σε πειραματικό γυμνάσιο, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους τι ακριβώς θα πει ελληνικό δημόσιο μπουρδέλο σχολείο. (Εγώ βέβαια, γυμνάσιο πήγαινα στο κωλοχανείο της γειτονιάς μου)

Κάθομαι, λοιπόν, που λέτε, μαζί με συμμαθητές μου και μιλάμε και συνεχώς τους ακούω να λένε πράγματα σαν ‘’πω σιγά τη μαλακία το σχολείο μας’’ ή ‘’μπουρδέλο είναι μωρέ’’ ή ‘’απ’ τα χειρότερα σχολεία’’. ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ. Είχες και στο χωριό σου 3 αίθουσες υπολογιστών, 2 πολυμέσων, ξεχωριστό εργαστήρι για φυσική-χημεία-βιολογία, ΕΚΦΕ, κλειστό γυμναστήριο, ΓΡΑΣΕΠ, βιβλιοθήκη και αίθουσα σχεδίου? Είχες? Γιατί σε πληροφορώ ΚΑΝΕΝΑ ‘’ΝΟΡΜΑΛ’’ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.

Αν μου έλεγες πριν 3 χρόνια, τότε στα ηρωικά χρόνια του γυμνασίου, ότι δημόσιο σχολείο θα είχε αυτές τις πολυτέλειες θα γελούσα με την ψυχή μου. Ξέρεις γιατί?
Γιατί το δικό μου σχολείο, όπως και όλα τα υπόλοιπα, είχε μια αίθουσα υπολογιστών, μια αίθουσα φυσικοχημειοβιολογίας με ελάχιστα υλικά κλπ και το χειμώνα ξεπαγιάζαμε στο προαύλιο την ώρα της γυμναστικής. Γιατί το μόνο πρόγραμμα που έκανα εγώ ήταν η αγωγή υγείας και στο πειραματικό το πρόβλημά μου είναι που ο αριθμός των προγραμμάτων είναι τόσο μεγάλος και δεν προλαβαίνω να κάνω όσα θέλω γιατί οι ώρες συμπίπτουν. Γιατί εγώ 3η γυμνασίου πήγα εκδρομή ολοήμερη στο μεγάλο πεύκο και το γυμνάσιο του πειραματικού πήγε Ιταλία, ενώ εγώ χάρις το πειραματικό πήγα Φινλανδία, Ισπανία, Σύρο και Κρήτη (+κάποιες ολοήμερες εκδρομές σε Πάρνηθα κλπ). Σε δύο χρονιές.

Γιατί στο πειραματικό έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ με το θέατρο( θεατρική ομάδα). Να γνωρίσω συγγραφείς από κοντά και να συζητήσω μαζί τους (Συνομιλώντας με λογοτέχνες), να συνδυάσω τη λογοτεχνία με τα θετικά μαθήματα( Μαθηματικά και λογοτεχνία), να αναλύσω τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών (Σύγκριση εκπαιδευτικών συστημάτων), να ασχοληθώ με το περιβάλλον (Περιβαλλοντική), να μάθω πως και να συμμετάσχω στη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας (πρόγραμμα κινηματογράφου). Αυτά ήταν τα πρώτα προγράμματα(ναι, έχει κι άλλα!) που μου ήρθαν στο μυαλό και ‘’τρέχουν’’ στο πειραματικό. U mad?

Οκ, προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα τέλειο σχολείο. Και προβλήματα υπάρχουν και μέτριοι καθηγητές (ε όσα μεταπτυχιακά και να κάνεις, άμα δεν τοχεις..) και και και. Αλλά σκέψου πόσα περισσότερα έχεις σε σχέση με τα πιο πολλά παιδιά της χώρας. Και εν τέλη, το θεωρώ τεράστια αχαριστία το λιγότερο.

Μην ξανακούσω λοιπόν τίποτα σε φάση πειραματικό σάκς γιατί θα σας στείλω σούμπιτους στο 14ο Αθηνών να δείτε τη γλύκα!

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Ζώντας μεσ'τόνειρο




Σ’όνειρα κρυφά σε είδα κάποτε

Μέρες περνούσαν ατελείωτες κι εμείς μαζί, παρέα με τη θάλασσα

κι ένα τραγούδι που θαρρώ πως σιγοτραγουδούσες 

Τι κι αν δεν έγινε ποτέ

Ναι. Τι ωραία που ήταν τότε που με ξάπλωνες σε κάποιο ποταμό

κι έριχνες πάνω μου τ’αστέρια

Τα νερά του δεν ήταν κρύα

και μύριζαν χορτάρι φρέσκο

Θυμάσαι? Μα και βέβαια όχι..

Κι εγώ, πώς να ξεχάσω..


Καλή και η πραγματικότητα
μα στ’όνειρο μπορώ και σε αγγίζω..


Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Μίσος και Πάθος

Καιρός να σας εκμυστηρευτώ (λέμε τώρα, λές και δεν το ξέρετε) το μεγάλο μου κόλλημα. Ως καλό καρκινάκι λοιπόν κι εγώ ζω τη ζωή μου μέσα από αναμνήσεις, όνειρα και δεν συμμαζεύεται. Ένας τρόπος για να προσεγγίσω λοιπόν τα πράγματα που μου αρέσουν είναι και το να βλέπω σε σημείο αηδίας σειρές. Ξένες, ελληνικές δεν έχει σημασία. Αρκεί να έχουν μέσα κάτι, έναν τρελό και παλαβό απαγορευμένο έρωτα.
Αχ, πώς μ’αρέσουν αυτές οι ιστορίες, έρωτες γεμάτοι πάθη, τρέλα, φόβο, κλάμα, έντονα πράγματα ρε γαμώτο!
Αρχικά, μιλάμε για 2 είδη ''έρωτα''
.
Α) Μεγάλος παράνομος έρωτας που, λόγω διάφορων εξωτερικών παραγόντων, μένει κρυφός και παθιάρης μέχρι να γίνει της πόρνης.
Β) Δύο άτομα που μισιούνται θανάσιμα για τουλάχιστον 17 επεισόδια ξαφνικά ανακαλύπτουν πως είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και ζουνε έναν έρωτα με τόσο πάθος μέχρι να τους ανακαλύψουν και ή  να τους πάρουν στο ψιλό ή να τους φάνε ζωντανούς.

Όπως καλώς γνωρίζουν οι φίλοι μου, εγώ τη μεγάλη τρέλα την έχω με το Β.
πάρε παράδειγμα:

Veronica Mars-Logan Echolls (Veronica Mars)
ΑΧ <3 απ τις αδυναμίες μου, μοιράζεται την πρώτη θέση με τα αποκάτω!
Είναι λοιπόν που λέτε η Βερόνικα η οποία-εκτός του ότι γαμάει και δέρνει γιατί είναι 16 χρονών και ντεντέκτιβ τρομερή- έχει μες τα πόδια της έναν μαλάκα τύπο (τον Λόγκαν) που της πρήζει τα παπάρια (μέχρι και το αμάξι της έσπασε το παιδί!) Μιλάμε για τοπ κάφρο και μισιούνται θανάσιμα. Ε, μια ωραία πρωία εκεί που τρέχανε μαζί για κάτι δουλειές ΤΣΟΥΠ ο Λόγκαν τη σώζει από έναν ψυχάκια και τη φιλάει. Και εκεί ξεκινάει μια ιστορία χωρίς τέλος( true story, η σειρά δεν τελείωσε ποτέ..) και ένας έρωτας μεγάλος.

Blair- Chuck(Gossip Girl)

Ντάξει, εδώ δεν είναι ακριβώς η κλασσική ιστορία αλλά όλοι ξέρουμε το στόρυ. Η Μπλερ και ο Τσακ που όλη μέρα σκοτώνονται (κυριολεκτικά) και στο τέλος κάνουν τρελό και αχαλίνωτο σεξ γεμάτο πάθος. Εδώ δεν έχω να πω πολλά, είναι γνωστή ιστορία, never ending story πόθου-μίσους.

Νταξει, για το τέλος αφήνω το ΤΕΡΜΑαγαπημένο μου.

Κατίνα- Σύριος (Μάγισσες της Σμύρνης)

http://www.youtube.com/watch?v=LH21zkEmyXw&feature=related

Καλά, δεν το συζητώ, όλοι έχετε καταλάβει τι τρέλα με βαράει με αυτή τη σειρά. Για άπειρους λόγους βέβαια, θα αναλύσω τους βασικότερους 2 αν και ο ένας είναι λίγο εκτός θέματος.(Το κείμενο περιέχει SPOIL)

Πρώτα απ’όλα η Κατίνα-εκτός του ότι είναι μάγισσα και του ότι ζει σε μια απίστευτη εποχή και πόλη- είναι μια τόσο δυναμική γυναίκα, φέρνει τον κόσμο ανάποδα για να κάνει το δικό της, ξεκίνησε πάμφτωχη και με όλα αυτά τα τεχνάσματα και τα μαγικά έφτασε να είναι η πρώτη κυρία της Σμύρνης. Και η ηθοποιός που την κάνει (Μαρία Τζομπανάκη) είναι η πιο κατάλληλη για το ρόλο! Ζουμερή,  αισθησιακή, αδίστακτη, πανέξυπνη και γοητευτική γυναίκα λοιπόν η Κατίνα, με το χορό και τα τερτίπια της ξεσηκώνει κάθε άντρα ενώ μετά από 1002 που περνάει, μπαίνει σε ένα σπίτι που ο κουνιάδος(Σύριος) της τη μισεί, μιας και τη θεωρεί κατώτερη. Αυτός τη μειώνει αυτή τον βρίζει και δεν συμμαζεύεται. Ε σε ένα ταξίδι λοιπόν αυτή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ (όχι να μην ξεχνιόμαστε, γιατί οι άλλοι που τους είχε δέσει, σκατά έρωτες ήταν) (ένταξει, ίσως λίγο αλλά δεν το αποκαλύπτω!)τον κάνει να τη σκέφτεται συνέχεια μέχρι που την ερωτεύεται, όχι ότι κι αυτή πάει πίσω, τον ερωτεύεται κι αυτή τρελά μέχρι που το παίρνουν απόφαση ότι γουστάρονται και ξεκινάνε να βρίσκονται κρυφά.
Ε, το τέλος δεν το λέω, πολλά είπα ήδη, μπορεί κανένας χριστιανός να θελήσει να το δει.(http://thepiratebay.org/torrent/5040095)

Εγώ απλά σας λέω πως
α) οι πιο δυνατοί έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι (ή εν πάση περιπτώσει αυτοί που χαλάνε πριν τελειώσουν όπως έπρεπε να τελειώσουν) και πως β) πάντα βρίσκεται μια πουτάνα να γαμήσει ανάποδα ένα δυνατό πάθος και έναν έρωτα.  
Αχ, η αγαπημένη μου ιστορία είναι αυτή του Σύριου και της Κατίνας, η πιο έντονη απ’όλες.. Και όχι μόνο επειδή ήταν όντως δυνατή και γεμάτη πάθος αλλά και γιατί ήταν για όλον τον υπόλοιπο κόσμο το μεγαλύτερο λάθος αυτή η σχέση όμως εκείνοι οι δύο ξέραν πως έπρεπε να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά και το κορμί και όχι αυτό που ‘’πρέπει’’.

Θέλω κι εγώ ρε πούστη να ζησω μια τετοια ιστορία, ξέρω πως δεν διαρκούν ποτέ μα προτιμώ να νιώσω αυτά τα έντονα συναισθήματα ακόμα κι αν στο τέλος δεν είναι καλα, μακάρι να γινόταν, κι αν αυτή η ιστορία είναι έστω και λίγο πραγματική θάθελα τόσο πολυ νάμουν για λίγο στη θέση τους. Αυτό το πάθος το δυνατό, τίποτ'άλλο...το πάθος..ο έρωτας.. όχι μια γλυκιά ιστορία αγάπης.όχι.


http://www.youtube.com/watch?v=j0IJdzw1VeE

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Βόδι ήρθες, βόδι έφυγες


Εγώ λοιπόν για άλλη μια φορά ξεκίνησα να γράφω κάτι άλλο και κατέληξα εδώ. Μην με ρωτήσετε γιατί το παθαίνω αυτό, τα νεύρα, οι καφέδες, η έλλειψη σεξ αγάπης ,το ότι ξεκίνησα να βλέπω για 76 φορά τις μάγισσες της Σμύρνης και διάφορα άλλα ψυχολογικά.

Θα αναφερθώ λοιπόν σε εκείνο το ζώδιο που από τους ανθρώπους συμβολίζεται με ένα ζώο, παχύ, με κέρατα (όχι, δεν εννοώ εμένα). 
Αυτό το βοοειδές, λοιπόν, με βασανίζει από τη δευτέρα γυμνασίου (τώρα που το σκέφτομαι από πολύ νωρίτερα άλλα ας υποθέσουμε ότι αυτό δεν μετράει).

 Θα μου πεις, κι εσύ απόολο τον πλανήτη πάνω σε τέτοιο ζώο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βρήκες να πέσεις? (και μάλιστα επανειλημμένα-διαφορετικό ζώο, ίδια ράτσα)
Ε, οκ, με βαράει η μαλακία ένα είδος μαζοχισμού.

Και για να μπαίνουμε στο θέμα σιγά-σιγά γιατί ήδη πολλά είπαμε, διαβάζοντας κάτι μηνύματα, φέρνοντας στην μνήμη μου άλλα συμβάντα και δεν συμμαζεύεται έχω να πω το εξής:

Γιατί ρε γαμώτη όλα τα βοοειδή που προανέφερα λέτε τις ίδιες μαλακίες? (και μετά σου λέει μην πιστεύεις στα ζώδια, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και παπάρια) ‘’όταν είναι μαζί σου θέλω να είναι σοβαρό και όμορφο ( και ζούπερ-ναι, το άκουσα κι αυτό και γούσταρα τη ζωή μου)’’ -κάτι τι οποίο προφανώς δεν γίνεται για διάφορους λόγους που προτιμώ να μήν αναλύσω.

ΠΑΠΑΡΙΑ

Ανάθεμα και αν για μια φορά ένας από σας έκανε αυτό που δήλωνε ότι ήθελε, εν πάσει περιπτώσει. Αλλά βλέπεις, θέλει μαγκιά-που λέει και το άσμα- μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ αυτό!  

http://www.youtube.com/watch?v=ABue6kt2Oqw

(Θάλεγα κι άλλα, αλλά πολύ καρφωθήκαμε αδερφέ.)

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Κλεφτά φιλιά

Γιατί όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός τους βλέπει και γελά.

Θυμάστε τι σας έλεγα για την διαίσθηση? Αυτό που ό,τι κι αν είναι να συμβεί με κάποιο τρόπο μέσα μου το ξέρω?

Μαλακίες σας έλεγα. ΑΥΤΟ δεν το περίμενα.

Και δεν είναι ότι ήμουν αρκετά κοντά εν πάσει περιπτώσει. Μιλάμε για χιλιόμετρα απόσταση από αυτό που συνέβη. 

Και, επίσης, δεν είναι ότι έκανα κάτι εγώ, ίσως και για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν έφταιγα εγώ.
Ποιος έφταιγε? ΕΣΥ.
Γιατί? Γιατί δεν μπήκα εγώ στην ζωή σου γλυκό μου να την κάνω άνω κάτω στο άκυρο.
Ούτε σου μίλησα πρώτη.
Ούτε θέλησα να σου πω αυτά που άκουσα (ή και διάβασα) από σένα.
ΕΣΥ το ξεκίνησες. 

Και ήξερες. Ήξερες πολύ καλά τα ‘’ρίσκα’’. Αλλά, στα παπάρια σου τι θα γινόταν μετά.
Ήρθες ανενόχλητος, μίλησες, έπραξες και μετά έκανες τον μαλάκα την αθώα περιστερά. 

Οκ, ας μην τα ισοπεδώσω όλα.
 Έφταιξα κι εγώ.
 Έφταιξα που σε άκουσα.
 Έφταιξα που σε άφησα να το συνεχίσεις.
 Έφταιξα που, ενώ ήξερα αυτή τη ‘’μικρή’’ λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά θεώρησα ότι δεν θα ήταν εμπόδιο.
 Έφταιξα που αφέθηκα σε σένα και τις σαχλαμάρες  σου τα ωραία σου λόγια, τα  βλέμματα, τα’ αγγίγματα.

Και ξέρεις τι? Δεν είμαι μόνο στεναχωρημένη, νομίζω πως πιο πολύ είμαι θυμωμένη.
Θυμωμένη με μένα για τα παραπάνω και με σένα που, ενώ ήξερες ότι το θεματάκι αυτό δεν μπορούσες να το ‘’λύσεις’’, έκανες τα αδύνατα δυνατά για να με βάλεις και μένα σε αυτό το τρυπάκι.

Απλά είναι που είχα τόσο καιρό να αισθανθώ υπέροχα και το γάμησες ήρθαν έτσι τα πράγματα.

Και εν τέλει, αφού γνώριζες, γιατί έκανες την αρχή γαμώ τον Δία μου γλυκό μου?

Λυπάμαι.

Λυπάμαι που με έκανες να αισθανθώ τόσο όμορφα και μετά με σκότωσες.

Και λυπάμαι και για σένα. Ξέρεις γιατί, πολύ καλά μάλιστα. Όχι ότι θα δεις ποτέ αυτό το κείμενο, ούτε ότι έχει τόση σημασία πια για σένα.



και αυτό, μιας και μου θυμίζει εσένα.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Μιλώντας με σχέδιο


Τώρα εμένα βασικά άλλα με απασχολούν αλλά γι αυτό είπα ότι θα γράψω.
(μωρέ και για το άλλο θα γράψω, που θα πάει)

Βγαίνω που λέτε σήμερα από την αίθουσα εξέτασης όπου έγραφα τελευταίο μάθημα(γιουχου), επιλεγόμενο. Κατεβαίνοντας τις σκάλες λοιπόν βλέπω έναν φίλο μου ο οποίος έδινε ελεύθερο σχέδιο, να κρατάει το σχέδιό του και να κατευθύνεται προς την αίθουσα εξέτασης προφορικών.

Οπότε, εγώ είμαι σε φάση ‘’τι-στο-διάβολο-πάει-να-κάνει-με-το-σχέδιο-στα-προφορικά’’;

Ως αθεράπευτα κουτσομπόλα περίεργη έτρεξα να τον ρωτήσω που πάει με το σκίτσο παραμάσχαλα και εκεί ήταν που το άκουσα

‘’πάω να δώσω προφορικά ‘’



Εκείνη τη στιγμή μπορώ ειλικρινά να σας πω πως το αίμα μου πάγωσε, κρύος ιδρώτας με έλουσε και ένιωσα τη γη να σείεται μέσα κάτω από τα πόδια μου. 

Και ιδού το ερώτημα : ΠΟΙΟΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, ΤΡΟΜΕΡΑ, ΤΕΡΜΑ ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΗΝ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ???

Δηλαδή, το σκεφτήκανε πολύ? ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΓΑΜΩΤΗ ΜΟΥ??

Ας υποθέσουμε ότι δέχομαι να δίνουν προφορικά έκθεση (άλλο κουλό κι αυτό, όχι τόσο), γεωμετρία και άλλα τέτοια ωραία γιατί εκεί ντάξει, δεν ξέρω κιόλας, λογικά θα υπάρχουν πράγματα που ο χ,ψ,ω, εξεταζόμενος θα μπορέσει να αναπτύξει καλύτερα με τον προφορικό λόγο. ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΠΕΙΣ?

Όχι πείτε μου, είμαι παράλογη??



Υ/Γ μαρούλι, το ξέρω, σου χρωστάω το πρώτο κεφάλαιο από  το αριστούργημα

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

θέλω


Ξέρεις τι θέλω?


Θέλω να τελειώνω με αυτή τη μαλακία που λέγεται σχολείο
Θέλω να έχω άπλετο χρόνο να κάνω ό,τι μου περάσει απ’ το μυαλό
Θέλω να γίνω πιο θετικός άνθρωπος
Θέλω να αφοσιωθώ στα πράγματα που μου αρέσουν
Θέλω να τρυπήσω τη μύτη μου
Θέλω να πάρω εκείνα τα παπούτσια που δεν τα είχαν στο νούμερο μου
Θέλω να συνεχίσω τις ασκήσεις υποκριτικής και το πιάνο
Θέλω να ζήσω, όχι απλά να υπάρχω
Θέλω να νοιάζομαι λιγότερο
Θέλω να διασκεδάζω περισσότερο
Θέλω να έχω υγεία
Θέλω να είμαι συνέχεια με τους φίλους μου
Θέλω να σταματήσω να είμαι τόσο ανασφαλής
Θέλω να ταξιδέψω
Θέλω να πιστέψω στους ανθρώπους
Θέλω να πιστέψω στα θαύματα
Θέλω να συγχωρέσω
Θέλω να ξεχάσω
Θέλω να είμαι ευτυχισμένη
Θέλω να ξανακούσω εκείνα τα λόγια
Θέλω να ξανανιώσω όπως τότε
Θέλω να ξεκουραστώ
Θέλω να ηρεμίσω

Θέλω πολλά ρε γαμώτο, έτσι δεν είναι;






http://www.youtube.com/watch?v=VZoHsYs-DrU

''δεν ξέρω τι είσαι.. ούτε ως που φτάνεις.. ούτε τι χώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεσαι
δεν είμαι ο μόνος, δε είδανε κι άλλοι
να μπαίνεις μέσα στα νερά και να μη βρέχεσαι..''

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Τέλος?


‘’η θεαματοποίηση και η τηλεοπτική βίωση των προβλημάτων των άλλων επενεργεί λυτρωτική ή τους καθησυχάζει για τα προσωπικά τους προβλήματα, ο θεατής δηλαδή με αυτόν τον τρόπο εξιλεώνεται. ‘’
                                                                                            Έκθεση Β’ λυκείου 

Ε, όχι λοιπόν, εγώ δεν εξιλεώθηκα!!
Μα, ήτανε πράγμα αυτό??
Πως  έρχεσαι έτσι κύριος και τελειώνεις μια σαιζόν με αυτόν τον τρόπο?
Είναι δυνατόν??
Απαιτώ να γίνει κάτι για την προσωπική μου εξιλέωση, κύριοι!
Νιώθω ένα κενό, ντε, πώς το λένε? Νιώθω πως δεν υπάρχει λογικό τέλος, όχι απαραίτητα καλό, μα ένα ξεκάθαρο τέλος, διάολε!
(Για όσους δεν το κατάλαβαν, αναφέρομαι στο τελευταίο επεισόδιο του 7ου κύκλου του Χάουζ
Δηλαδή, πείτε μου εσέις που το είδατε, νιώσατε καλύτερα μετά από αυτό? 
Εγώ ένιωσα χειρότερα!
Καλά, ε, δεν συζητώ το ενδεχόμενο να ήταν το τελευταίο επεισόδιο ΕΒΕΡ, γιατί τοοότε έχουμε μεγάλο πρόβλημα..!
Γιατί, εντάξει, ας πούμε ότι δέχομαι να περιμένω σαν μαλάκας  -αμμένα κάρβουνα 4 μήνες για να δω τι στο διάολο παίχτηκε εν τέλει αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν μετά από 7 σαιζόν, 155 επεισόδια, 6975 ώρες (περίπου) ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ!



Θα ήθελα να αναλύσω το θέμα παραπάνω αλλά θα προβώ σε spoil του τέλους, κάτι το οποίο σιχαίνομαι, οπότε θα αρκεστείτε σε αυτό.
 κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Ουδείς αναντικατάστατος


   Εγώ βασικά για άλλο πράγμα ήθελα να γράψω αλλά δεν άντεξα, ένα μικρό πράγμα μέσα μου με έτρωγε, συγχύστηκα ρε παιδί μου,  πώς το λένε.

   Πρώτα απ’όλα, ντάξει γλυκιά μου, το πιάσαμε, σε παράτησε χωρίσατε. Βαρέθηκα να βλέπω στην αρχική μου τραγούδια τύπου «τραβάω λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή» και « μόλις χώρισα θα βγω για να τα σπάσω» . δείξε λίγο έλεος.

   Εντάξει λοιπόν, καταλάβαμε, ο δικός σου είναι μαλάκας / γουρούνι/ ζώο/ άχρηστος και γενικά δεν θα τον επέλεγες να σου μεγαλώσει τα τρία παιδιά που σκόπευες θέλατε τόσο πολύ να κάνετε, αλλά τον έφαγες στη μάπα τόοοσους μήνες ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΡΕΦΑ. Είδες ρε γαμώτο? Τώρα ή αυτός είναι πολύ καλός ηθοποιός ή εσύ πολύ ζώο αφελής.

   Και, πού κατάλαβα ότι εσύ ‘’το έπιασες’’ τώρα? (σε εισαγωγικά πάντα γιατί προφανώς σε δουλεύω, απλά είσαι τόσο κατίνα που μόλις σε χώρισε τα ανακάλυψες όλα αυτά)
   Ε, δεν είναι δυνατόν 5 μέρες πριν να ήταν ο πρίγκιπας πάνω στο λευκό άλογο και σήμερα να μεταλλάχθηκε σε λύκο. Όχι τίποτα άλλο, γιατί προχτές έκανες λάικ σε σελίδες φάσης ‘’ΣΑΓΑΠΩΩΩΩΩ ΖΟΥΖΟΥΝΟΜΠΙΡΜΠΙΛΟΜΠΙΡΜΠΙΝΙ ΜΟΥ <333’’ ενώ τώρα στο επικό ‘’δεν ψάχνω τον τέλειο άντρα αλλά τον λιγότερο μαλάκα’’ και ‘’ παντού υποκρισία’’ .

 (Άσε δε που αν είναι να ξεκατινιαστείς μέσω σελίδων, κάντο με χιούμορ τουλάχιστον. Εμένα η αγαπημένη μου σελίδα επί του θέματος είναι ‘’ παίρνεις άντρα, σου βγαίνει μαλάκας, παίρνεις μαλάκα, ξέρεις τι έχεις!’’. )

   Τελοσπάντων, δεν έχει νόημα να πούμε κάτι άλλο, έτσι κι αλλιώς μετά από 3 μέρες χωρισμού βρήκες καινούριο γκόμενο, μην φτερνίζεσαι κι όλη την ώρα, θα νομίζει το παιδί πως φταίει αυτό, κρίμα είναι να του κάνουμε χαλάστρα. 


                                                      πριν                           μετα




ΥΓ. το word μου δεν είχε ούτε τη λέξη ‘’γαμώτο’’. ΓΟΥΑΟΥ x2

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Σαπουνόπερα ( ή το μίσος για ένα "έντομο")

   Συνώνυμα: αντιπάθεια, απέχθεια
   "Το μίσος είναι η έντονη αντιπάθεια, η απέχθεια για κάποιον και η σφοδρή επιθυμία να του κάνεις κακό. (Τρου στορυ)
   Είναι πάθος της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο διαρκεί πολύ και δεν ικανοποιείται ποτέ, αντίθετα τρέφει την κακία και την έχθρα για να βλάψει. Έχουν τάση προς το μίσος άτομα αλκοολικά, τύποι με ψυχοπαθολογική κατάσταση.( Σου τ’ορκίζομαι δεν έχω κανένα από αυτά τα προβλήματα!)
   Ο άνθρωπος που κατέχεται από μίσος χάνει την αυτοκυριαρχία του, γίνεται ηθικά ανελεύθερος, κάνει αδικίες, πράξεις βίαιες, που βλάπτουν τον ίδιο και το σύνολο. (Κυρίως το «σύνολο»)
   Γεννά πολλά κακά, όπως την βία, το έγκλημα, τις αντεκδικήσεις (το ξεμάλλιασμα γνωστών-αγνώστων, το άγχος, το φάγωμα των νυχιών κ.α.) , και οδηγεί σε πράξεις αντικοινωνικές. Είναι πάθος, που γέρνει τη διχόνοια, τη δυστυχία και οδηγεί σε καταστροφή. (Νταξει, εδώ ο τύπος το γάμησε αλλά είμαι υποχρεωμένη [δεν] να το μεταφέρω αυτούσιο) "
(Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)

       Όχι, όχι, δεν είναι αντιπάθεια, δεν είναι ούτε απέχθεια, ξέρεις τι θα πει μίσος? Μίσος είναι να  θες να δεις τον άλλο να υποφέρει σερνόμενος στα πόδια σου και εσύ να στέκεσαι μπροστά του και να τον κοιτάς και κάθε ίνα του κορμιού σου να χαίρεται (αυτή ήταν η πιο λάιτ εκδοχή που μπορούσα να δώσω, δέχομαι λογοκρισία όμως).
   Αυτό είναι το μίσος.
   Να μην νοιώθεις καμία λύπηση γι’αυτόν και, ώ ναι, κάποτε σε λυπόμουν, αρκετά μάλιστα και όποτε έκανα άσχημες σκέψεις για σένα ένιωθα και τύψεις γνωρίζοντας το μικρό σου ‘’μυστικό’’ (και το μυστικό σε εισαγωγικά γιατί το μυστικό το ξέρουν λίγοι άνθρωποι, ε, όταν το λες σε όλους –με εξαιρέσεις βέβαια, όπως τον κάτω περιπτερά, αφού δεν πηγαίνεις συχνά να ψωνίσεις από κει- παύει να είναι μυστικό). Ε, τώρα όμως ακόμα και αυτές οι σταγόνες καλοσύνης που είχα προς το μέρος σου εξατμίστηκαν!
   Οκ. Δεκτό. Δεν φταίς εσύ βρε πουλί μου (πολύ), ήταν και οι συνθήκες έτσι, ήταν και ο  άλλος ο μαλάκας, ήταν και ανάδρομος ο Ερμής κι έγινε η δουλειά. Ε, εμένα με πείραξε όμως. Ετεροχρονισμένα, θα μου πεις. ΤΣΟΥ. Ετεροχρονισμένα έμαθα την σάλτσα-γιατί όσο νάναι, αλλιώς να ξέρεις το στόρυ κ αλλιώς να κοντεύεις να μάθεις απέξω τους διαλόγους.
   Και, συνεχίζοντας να προσπαθώ-με δυσκολία- να σε δικαιολογήσω, να πω την μαύρη αλήθεια κι εγώ τα ίδια θα έκανα. Ίσως και χειρότερα. Ίσως και να έχω ήδη κανει. Αλλά δεν το νιώθεις στο πετσί σου εάν δεν σου τύχει(δεν έτυχε...πέτυχε.)
   Και στην τελική γάματα όλα, όλα όσα έγιναν, ξέρεις τι με ενοχλεί πιο πολύ; Μ'ενοχλεί που για χάρη σου δεν μπορώ πια να ξαπλώσω σε αυτό το κρεβάτι και να ακούσω το (ίσως) αγαπημένο μου τραγούδι..



PS.1 Συγγνώμη εάν δεν καταλαβαίνετε τι λέω. Και συγγνώμη για το πρόχειρο γράψιμο, η αλήθεια είναι ότι γράφω καλύτερα όταν έχω νεύρα και αυτή τη φορά πρόλαβα να ηρεμίσω (λέμε).
PS.2 Το Word μου δεν έχει στο λεξικό την λέξη «μαλάκας». Γουάου.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Τι σημαίνουν τα ονόματα μας?

Σήμερα κατά το μάθημα των λατινικών πιάσαμε συζήτηση για το τι σημαίνουν τα ονόματα, κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον έτσι αποφάσισα να ψάξω λίγο και να γράψω μερικά εδώ. Πιστεύω ότι θα έχει πλακα!  

Επίσης σας δίνω και το λίνκ ενός μπλόγκ στο οποίο έπεσα κατά τύχη και έχει τις σημασίες των ονομάτων από τον Χάρρυ Πότερ! Εγώ πραγματικά έπαθα την πλάκα μου με το πόσο ψαγμένα και κάθε άλλο παρά τυχαία είναι τα ονόματα σε αυτή τη σειρά βιβλίων!

A
Άγγελος: αγγελιοφόρος, απεσταλμένος.
Aγλαΐα: αγλαός = φωτεινός, λαμπερός
Αθανάσιος: ο αθάνατος, ο αιώνιος.
Αικατερίνη: εκ του καθαρός: εξαγνισμένη ή εαρινή, ανοιξιάτικη
Αιμίλιος: εκ του λατινικού aimilius > aemulus = ζηλότυπος, ανταγωνιστής.
Αίσωπος: ο βλέπων το πεπρωμένο.
Αλέξανδρος: αλέξω = απομακρύνω + ανήρ-αυτός που απωθεί του άντρες, ο ανδρείος.
Αμαλία: ετυμολογία από την τευτονική (σημ. γερμανική): εργατική, δραστήρια.
Αναστάσιος: ανα + ίστημι: στέκομαι, σχετιζόμενος με την ανάσταση του Χριστού
Ανδρέας: ανδρείος, εκ του ανήρ
Ανδριάνα: παραλλαγή της Ανδρεανής (αυτή που ανήκει στον Ανδρέα)
Ανθή: εκ του ανθώ= ακμάζω, ευδοκιμώ, αυτή που ακμάζει.
Άννα: από το εβραϊκό Χάνα που σημαίνει εύνοια, χάρη
Αντιγόνη: αντί + γίγνομαι (γεννιέμαι) = ισάξια με τον γεννήτορα, τον πατέρα της.
Αντώνιος: εκ του άντωση= άνωση, ο ορμητικά αντίθετος
Άρτεμης: η λέξη "Άρτεμις" είναι άγνωστης προέλευσης. Ίσως να συσχετίζεται με προ-ελληνική θεότητα της Μ.Ασίας. Ωστόσο, η αρτεμισία είναι αρωματικό αειθαλές φυτό.
Αφροδίτη: αφρός + αναδύω

B
Βαρβάρα: εκ του βάρβαρος
Βασίλειος: βασιλεύς ή αυτός που ανήκει στον βασιλιά
Βερόνικα = από το αρχαίο μακεδονικό όνομα Φερενίκη (φέρω + νίκη, αυτή που φέρνει τη νίκη)

Γ
Γεράσιμος: εκ του γεράσμιος, ο σεβάσμιος
Γεώργιος: εκ του γεωργώ = γη + έργο, ο εργαζόμενος στην γη
Γρηγόριος: εκ του γρηγορώ, ο άγρυπνος, ακοίμητος φρουρός.

Δ
Δέσποινα: εκ του αρχαιοελληνικού δέσποινα, θηλυκό του δεσπότης < *despotnia < *dems, αρχαϊκή γενική του δόμος, σπίτι + πότνια. Η οικοκυρά, η κυρία του σπιτιού.
Δημήτριος: Δη (δωρικός τύπος του Γη) + μήτηρ, αυτός που ανήκει στη θεά Δήμητρα
Δημοσθένης: δήμος + σθένος, η δύναμη του λαού

Ε
Ελένη: ελένη, που σημαίνει «λαμπάδα» ή από τη ρίζα ελε- που σημαίνει κυριεύω, κατακτώ.
Ειρήνη: είρω (λέγω ) + νους, αυτή που μιλά ήρεμα και λογικά.
Έκτωρ: εκ του έχω, ο έχων.
Εμμανουήλ: από το εβραϊκό Immánu El (ο Θεός είναι μαζί μας), ο σωτήρας, ο ελευθερωτής.
Ευάγγελος: αγγελιοφόρος που φέρνει καλά νέα, καλός άγγελος [από το αρχαίο επίρρημα ευ- (καλά, εύκολα) + το ουσιαστικό άγγελος]
Ερατώ: ερώ: αγαπώ, αυτή που αγαπά.
Εριφύλη: έρι: πολύ + φύλον, η έξοχη των γυναικών.

Ζ
Ζαφείριος: από την αρχαία λέξη σάπφειρος, ένας πολύτιμος λίθος με χρώμα βαθύ γαλάζιο (το ζαφείρι).
Ζηνοβία: από το αρχαίο κύριο όνομα Ζάν (Ζευς ήταν ο Δίας) + το ουσιαστικό βίος (ζωή). Σημαίνει αυτή που ζει σαν θεά, έχει τη δύναμη του Δία.

H
Ήβη: εκ του αρχαίου ήβη που σημαίνει ακμή, η ισχυρή, η ακμάζουσα.
Ηλίας: (εβραϊκή), «ο Θεός είναι Κύριος» ή «είναι ο θεός μου»
Ηλέκτρα: εκ του ηλέκτωρ: ο ακτινοβολών ήλιος, η λαμπρή, η φωτεινή.
Hρακλής: Ήρα +κλέος, ο δοξασμένος από την Ήρα ή πολύ δυνατός.

Θ
Θάλεια: εκ του θάλλω, η πλήρης, η ανθηρή.
Θεμιστοκλής: θέμις (δικαιοσύνη) + κλέος, αυτός που δοξάζει την δικαιοσύνη.
Θεοδώρα: θεού + δώρο, δώρο θεού.
Θρασύβουλος: θρασύς + βουλεύομαι, αυτός που σκέφτεται με υπερβολική τόλμη.
Θωμάς: (εβραϊκή) ο δίδυμος.

Ι
Ιάσων: εκ του ίασις, αυτός που θεραπεύει.
Ιάκωβος: (εβραϊκό) αυτός που υποσκελίζει
Ιωσήφ-ίνα: εβραϊκό, ο πολύτεκνος, -η
Ιγνάτιος: αν και η ετυμολογία της λέξης είναι αβέβαιη, ίσως συνδέεται με το λατινικό ignis= φωτιά
Ιφιγένεια: ίφι: αρχαία δοτ. του "ις", ισχυρώς, κραταιώς + γίγνομαι, η πολύ ισχυρή.
Ιωάννης: από την εβραϊκή λέξη Ιωννάθαν, η χάρη του Θεού

Κ
Καλλιόπη: εκ του καλή + όπη= φωνή, η καλλίφωνη.
Κασσάνδρα: αρχαίο κύριο όνομα, υποκοριστικό του Αλεξάνδρα.
Κίμων: εκ του "κίω", αυτός που βαδίζει γρήγορα.
Κλειώ: εκ του "κλείω"= ονομάζω, καλό και "κλέος"= δόξα, η έχουσα υπόληψη.
Κλεονίκη: κλέος + νίκη, η ένδοξη νικήτρια.
Κλεοπάτρα: κλέος + πάτρη, η δόξα της πατρίδος.
Κορνήλιος: (λατινική) εκ του cornelius > cornu= κέρας, αυτός που έχει κέρατα
Κυριακή: εκ του επιθέτου "κυριακός" που σημαίνει "η ημέρα του Κυρίου"
Κωνσταντίνος: προέρχεται από τη λατινική λέξη Constantinus < constans που σημαίνει ο σταθερός, ο αποφασισμένος, ο βέβαιος.

Λ
Λάζαρος: (εβραϊκή) Ελεάζαρ= αυτός που τον έχει βοηθήσει ο Θεός.
Λεωνίδας: λαός + οιδα + γνωρίζω, αυτός που γνωρίζει τον λαό ή εκ του λέων, λιοντάρι.
Λυδία: 1) η ευγενική, με καλούς τρόπους 2) η καταγόμενη από τη Λυδία, την αρχαία χώρα της Μ. Ασίας.

Μ
Μάρθα: (αραμαϊκή) Marta= κυρία, οικοδέσποινα.
Μαρία: προέρχεται από τη λέξη Μαριάμ της αραμαϊκής γλώσσας που μιλιόταν στη Μέση Ανατολή. Σημαίνει πίκρα, οργή, παράπονο.
Μαρίνα: η θαλασσινή.
Μάρκος: εκ του mars (Άρης), ο φιλοπόλεμος.
Μενέλαος: μένος + λαός, αυτός που εκπροσωπεί την ορμή του λαού.
Μηνάς: πιθανώς εκ του "μηνώ", στέλνω μήνυμα, ειδοποιώ.
Μιλτιάδης: μίλτος: ερυθρά βαφή, κοκκινωπός, στο χρώμα του αίματος.
Μιχαήλ: από την εβραϊκή λέξη Mikhaél, όμοιος με τον Θεό.
Μυρτώ: πιθανώς από το φυτό Μυρτιά

Ν
Ναταλία: η λέξη προέρχεται από τη μεταφορά του γαλλικού natalie= γενέθλια, ημέρα γεννήσεως.
Ναυσικά: ναυς + καίνυμαι: υπερτερώ, αυτή που υπερτερεί στην θάλασσα.
Νεφέλη: νέφω: χύνω ύδωρ, αυτή που φέρνει το σκότος
Νικηφόρος: νίκη + φέρω, αυτός που φέρνει τη νίκη
Νικόλαος: νίκη + λαός, αυτός που χαρίζει τη νίκη στον λαό.

Ξ
Ξένη: εκ του ξένος ή ξενία= φιλοξενία, η φιλόξενη
Ξενοφών: ξένος + φωνέω, αυτός που ηχεί ξένα, παράξενα.

Ο
Οδυσσέας: οδύσσομαι: διώκομαι, αυτός που διώκεται.
Όλγα: από αρχαία σκανδιναβική ρίζα, η υγιής, η ευτυχισμένη.
Ορέστης: όρος + ίσταμαι, ο ορεινός

Π
Παρασκευή: παρα + σκευάζω, αυτή που προετοιμάζει, πιθανότατα από την ημέρα Παρασκευή όπου οι Εβραίοι προετοιμάζονταν για το Σάββατο.
Παυσανίας: εκ του παύω και ανία, αυτός που ανακουφίζει την θλίψη
Περικλής: περί + κλέος, ο ένδοξος, ο φημισμένος
Πέτρος: από το αρχαίο ουσιαστικό πέτρος (πέτρα). ο σταθερός, ο ακλόνητος
Πηνελόπη: από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις πήνη (νήμα) + λέπω (ξετυλίγω). Η υφάντρια

Ρ
Ρέα: προελληνικής προέλευσης, εκ του ράος= έτοιμος, η έτοιμη
Ρεγγίνα: η βασίλισσα
Ρήγας: (μεσαιωνική ελληνική) εκ του ρηξ> λατινικά rex, ο βασιλιάς
Ρωμανός: εκ της "ρώμης"= δύναμη, ο σφρηγιλός

Σ
Σάββας: (εβραϊκή) από το Σάββατο.
Σέργιος: αυτός που του αρέσει ο περίπατος, το σεργιάνι
Σπυρίδων: πιθανόν να προέρχεται από το αρχαίο ουσιαστικό σπυρίς, γεν. σπυρίδος (ψαροκόφινο). Επομένως Σπυρίδων είναι ο κοφινάς, ο καλαθάς
Σταμάτιος/Σταματία/Σταματούλα: αυτός/ή που σταματάει κάτι, λέγεται πως εάν σε κάποια οικογένεια προσπαθούσαν να πιάσουν παιδί αλλά αυτό πέθαινε ή η γυναίκα απέβαλλε,όταν τελικά γεννιόταν ένα υγιές παιδί το έβγαζαν με αυτό το όνομα για να σταματήσει ''το κακό''.
Στέλλα: (λατινικά) stella= το αστέρι.
Στέργιος: στέργω = δείχνω στοργή
Στυλιανός: εκ του στύλος, αυτός που στεριώνει σαν στύλος.
Σωκράτης: σώζω + κράτος, αυτός που σώζει το κράτος, ο ισχυρός.
Σωτήρης: εκ του σωτήρ= ο λυτρωτής

Τ
Τερέζα: από το ελλην. θερίζω δηλώνοντας γονιμότητα και κατ΄ άλλους από το τοπωνύμιο Θήρα
Τηλέμαχος: τηλέ: μακριά + μάχομαι
Τιμόθεος: τιμή + Θεός, αυτός που τιμά τον θεό
Τρύφων: ο φιλήδονος

Φ
Φαίδρα: η λαμπερή, η χαρούμενη
Φαίδων: εκ του φαιδρός, χαρούμενος, γελαστός
Φίλιππος: φίλος + ίππος, ο φίλος των αλόγων
Φραγκίσκος: από τη λατινική λέξη Franciscus (γαλλικός), ο γνήσιος Γάλλος ή αυτός που αγαπά τη Γαλλία
Φοίβος: εκ του φάος= φωτεινός
Φώτιος: από το αρχαίο ουσιαστικό φως, γεν. φωτός (ο φωτεινός, ο λαμπρός)
Φωτεινή: η θηλυκή μορφή του ονόματος Φώτιος (η λαμπερή)

Χ
Χαράλαμπος: από τα ουσιαστικά χαρά + λάμπω. αυτός που λάμπει από χαρά
Χαρίκλεια: αρχαίο όνομα από τα χάρις (η χάρη) + κλέος (δόξα), η ξακουστή για τη χάρη της
Χρήστος: παράλληλη γραφή του Χρίστος. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή-λιγότερο πιθανή, από το επίθετο χρηστός (χρήσιμος, ωφέλιμος)
Χρίστος: από το Χριστός (αυτός που χρίσθηκε, επαλείφθηκε με λάδι και μύρο)
Χαρίλαος: χάρη + λαός, αυτός που έχει την εύνοια του λαού

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Μυστικό

Λοιπόν, ήρθε η ώρα να σας πω ένα μικρό μυστικό.
'Όχι, δεν είναι πουτάνα/ τσούλα/ κότα αυτή που σου έφαγε/γάμησε/φάσωσε/φίλησε τον γκόμενο.
Ναι, ναι, καλά άκουσες! (όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι κι όσο κι αν δεν μας αρέσει, 90% ισχύει)
Ο ΓΚΟΜΕΝΟΣ σου φταίει!!
κι όσο κι αν μετά το οτιδήποτε κάνει σαν σκυλί που το κατσάδιασες γιατί σου κατούρησε το μπονζάι για να το προσπεράσεις (ρίχνοντας τα ενίοτε στη γκόμενα/στην πουτάνα την τύχη/ σε σένα την ίδια/ στον Ερμή που είναι ανάδρομος) ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΚΑΙ ΤΟ 'ΚΑΝΕ! 
Χωρίς να θέλω να σε/με (γιατί, ποιός είπε πως με βγάζω απ'έξω; ) πικράνω,
όοχι, δεν τον πηρέ από το χέρι αυτή λέγοντας του ''έλα, θα σε πάω σε ένα μέρος με πολλάαα γλυκάα και βιντεοπαιχνίδια'' και την ώρα που ο άμοιρος/φτωχός/ανίδεος και αθώος κανακάρης σου προσπαθούσε να συνδέσει το wii, τον βίασε.  
Όχι.
Δεν λέω ότι αυτή είναι Οσία-προς θεού-!
Ό,τι όμορφα δικαιολογητικά και αν της πιστώνει το καμάρι σου γιατί, μας έκατσε η κοπέλα, πως να το κάνουμε, δεν γίνεται να την θάβει έτσι, είναι και ηθικός τρομάρα του, αλλά έτσι just for the record ρε πουλί μου..

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Δεν έχω λόγια.

Όταν μιλάω, να με ακούτε! Γιατί ναι, λοιπόν, έχω διαίσθηση! 
Και όχι, δεν εννοώ ότι κάτι μέσα μου μού λέει πως θα πατώσω στο τετράμηνο, όoχι ,όχι, εννοώ ότι, όπως και όλα τα υπόλοιπα, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ!! 
Ναι, το ήξερα, το ένιωθα, το πίστευα ντε! Κάθε λίγο ερχόταν ένα πουλάκι (όχι σαν εσένα, λίγο μικρότερο) και μου το σιγοτραγουδούσε
Οκ, το γάμησα.   
Ποιό θα αναρωτιέστε εσείς τώρα.
Αυτόο αυτόο, ξέρεις εσύ (καλά και άλλοι το ξέρουν, αλλά αυτό είναι πρόβλημά σου). 
Ντάξει, βασικά σε καταλαβαίνω.
Όταν φέρεσαι έτσι στους γύρω σου, λογικό είναι να μείνεις με ‘αυτό ’(μην ρωτήσει κανείς ποιό), σε νιώθω ρε παιδί μου, σε πονώ! 
Α, και μπάι δε γουέι ήθελα να σου πω ότι είσαι κωμικοτραγικός και, σε περίπτωση που δεν με καταλαβαίνεις εννοώ πως δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω
Προς το παρόν κλαίω από τα γέλια. :)


Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

ΔΕΝ

Ποιός πήρε το παραμύθι σου, λοιπόν;
Πως μέσα σε μια στιγμή άλλαξαν όλα;
Που πήγε τώρα ο πρίγκιπας σου, γλυκιά μου;
Χωρίς το φανταχτερό σου πανωφόρι-τη σιγουριά -
έπαψες πια να θυμίζεις πριγκίπισσα κι εσύ.
Οι μέρες της δόξας πέρασαν.
Τώρα μόνο ο  φόβος σ' ακολουθεί και η θλίψη.
Οι μέρες της δόξας πέρασαν.
Γελάστηκες.
Τρέξε τώρα να βρεις μια στέγη, να μην βρέχεσαι άλλο..