Η μελωδία του θανάτου

Σε ένα λεπτό ακούστηκε η ήσυχη αναπνοή του. Είχε αποκοιμηθεί. Η γυναίκα έσκυψε, πήρε τον αναπτήρα και άναψε επιτέλους το τσιγάρο της.
  Είχε τη διάθεση να κλάψει. Κοίταξε τον άνθρωπο που κοιμόταν έτσι ήσυχα δίπλα της, τον άνθρωπο που είχε αγαπήσει τόσο πολύ και τον αγαπούσε ακόμη. χαμογέλασε με πίκρα. Σκεφτηκε πόσες φορές της είχε φερθεί μ' αυτήν την χυδαία αδιαφορία, πόσες φορές την πλήγωσε, πόσες φορές την είχε απατήσει, αδιαφορώντας αν εκείνη το καταλάβαινε. Κι όμως, τον αγαπούσε πάντα με το ίδιο πάθος. ήταν σαν αρρώστια, σαν ένα δηλητήριο που είχε μπει στο αίμα της.
  Της ήταν αδύνατο να κοιμηθεί. Σηκώθηκε, πέρασε την ρόμπα στο κορμί της και με το τσιγάρο στο χέρι βγήκε στο μπαλκόνι. όλα ήταν ήσυχα, σκοτεινά, μελαγχολικά όπως της φάνηκαν.
  Σκέφτηκε αν είχε νόημα η ζωή της πια. Αν δεν ήταν προτιμότερο να κάνει αυτό που έκανε και εκείνη η δυστυχισμένη γυναίκα. Ένα πήδημα στο κενό και ύστερα τίποτε. Ούτε ο πόνος για την αδιαφορία του άνδρα της, ούτε ο βασανισμένος αυτός έρωτας. Τίποτε. Έσφιξε με δύναμη τα κάγκελα και οπισθοχώρησε τρομαγμένη με την ίδια την σκέψη της. Και τότε άκουσε μια φωνή:
  -Δεν κοιμάσαι..;
(...)
-Τον αγαπώ.
-Είσαι άρρωστη.
-Τον αγαπώ.
Ο πόνος ζωγραφίστηκε καθαρά στο μελαχροινό πρόσωπό του. Άφησε το χέρι της γυναίκας. Εκείνη ανέπνεε με δυσκολία. Είπε πιο μαλακά:
-Ήσουν φίλος μου από παιδί, Γιατί δεν θες να μείνεις έτσι;
-Γιατί σ'αγαπώ. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Γιατί μου είναι αδύνατον να το υποφέρω να σου φερεται έτσι. Δεν το βλέπεις πως χαίρεται να σε βασανίζει; Μια μέρα θα τον...
-Πάψε!
  Η γυναίκα  κοίταξε τρομαγμένη γύρω της κι ύστερα, βιαστικά, ξαναγύρισε στο δωμάτιό της. Ο άντρας της κοιμόταν πάντα ήσυχος. Τον κοίταξε. Πόσο την είχε κάνει να υποφέρει αυτός ο άνθρωπος και πόσο τον αγαπούσε! Εκείνος, ο παιδικός της φίλος που ήταν ερωτευμένος μαζί της σ'όλη του τη ζωή, είχε δίκιο. Ήταν άρρωστη..
  Έμεινε εκεί άυπνη, με τα μάτια στυλωμένα στην οροφή. Το ήξερε πως την απατούσε. Το έβλεπε στις μικρές του σκληρότητες. Την πλήγωνε η περιφρόνηση του. Κι όμως..τον αγαπούσε. Της ήταν αδύνατο να μην τον αγαπά μ'έναν έρωτα απίστευτο, βασανισμένο, άρρωστο...

Γιάννης Μαρής

Οι πιο μπροστινές αλήθειες

Οι πιο μπροστινές αλήθειες

Τα φτερά μου δεν είναι από βλακώδη τρυφερότητα

κ’ ειμ’ ένα ράμφος νευρωτικά χωμένο στο αίνιγμα

πληγιάζοντας τον αγέρα που όμως τη γλιτώνει

σαν αγέρινος

δεν τρέφω άλφα κι ούτε ωμέγα ανατρέφω

τη μεγάλη μου εξυπνάδα την πέταξα

σε σκουπιδότοπο

το ξίφος μου το απόθεσα στην Παναγία

ξεκουφαίνοντας με τη λάμψη του της Λευκής τα λαγόνια.

Κατάρα κι ανθοδέσμη θανάτου στο ιερατείο

που καταρτίζει η μέλισσα

την αχαΐρευτη σφήκα περιφρονώντας.

Νίκος Καρούζος

Το άνθος..

Το άνθος το άγριο της πλαγιάς
ποτέ δεν θα' κοβα εγώ. Εσείς το κόψατε
και τώρα το κρατάτε
φρέσκο -λέτε- στο ανθογυάλι.
Αυταπάτες.
Το άνθος πέθανε.
Και είναι επικίνδυνο
και βλαβερό θα'λεγα
να'χετε για στολίδι
έναν νεκρό.


Τηλέμαχος Χυτήρης

Τρωάδες

Χωρίς πολλά άσκοπα λόγια αυτή τη φορά..

Τρωάδες (απόσπασμα)

Τροία
που κάποτε ήσουν η πρώτη στην Ασία
γρήγορα θα χαθεί
το ξακουσμένο όνομά σου.
Σε παρέδωσαν στη φωτιά..



[Bonus xD]

Χριστιανόπουλος Ντίνος- μικρά ποιήματα


καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος..

Ο ήλιος ερωτεύτηκε τη γη

     Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος ή αιτία για την ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Απλά είπα να κάνω κι εγώ ένα, να μοιράζομαι κάποια πράγματα με τον έξω κόσμο, να έχω να ασχολούμαι με κάτι πιο εποικοδομητικό απ' το κοίταγμα τοίχου όταν βαριεμαι(!). Όχι απαραίτητα σκέψεις, προβληματα και τα συναφή. Γενικά προτιμώ να μοιράζομαι κείμενα, ποιήματα, στίχους.. ίσως για να βρω ανθρώπους που με συμμερίζονται, που αισθάνονται τα ίδια πράγματα με μένα όταν τα διαβάζουν.
     Αγαπώ το διάβασμα. Εαν ποτέ με πετύχεις σε κάποιο σημείο της πόλης, δεν θα είναι απίθανο, συνηθισμένο θα έλεγα, το να με δείς με ένα βιβλίο στο χέρι (ή έστω στην τσάντα!).
     Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχει σημασία έτσι κι αλλιώς. Το παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα του Ζακ Πρεβερ ''Να είστε ευγενικοί'', ένα από τα αγαπημένα μου, όχι μόνο για τα συναισθήματα που βγάζει, αλλά και για τα μηνύματα που κρύβει ;)


(απόσπασμα από το ποίημα Να είστε ευγενικοί)

Ο ήλιος ερωτεύτηκε τη γη
Κι η γη είν' ερωτευμένη με τον ήλιο
Είναι δικό τους θέμα
Υπόθεση δική τους
Και σε περίπτωση έκλειψης
Δεν είναι διόλου φρόνιμο κι ευγενικό να τους κοιτάτε
Πίσω απ' τα βρώμικα μικρά
Φυμέ τζαμάκια σας
Κείνη την ώρα θα τσακώνονται ασφαλώς
Όμως αυτά είναι θέματα προσωπικά
Καλύτερα κανείς να μην ανακατεύεται
Γιατί
Άν μπεις στη μέση κινδυνεύεις πια να μεταμορφωθείς
Σε μια πατάτα παγωμένη
Ή σ' ένα απλό εργαλείο που τα μαλλιά σγουραίνει

Έτσι είναι
Όσο για τ' άλλα δε μας αφορούν
Η γη αγαπάει τον ήλιο και γυρίζει ολοένα
Κι εκείνος τη θαυμάζει
Κι όμορφη τη βρίσκει
Και λάμπει επάνω της
Κι όταν κουράζεται
Πάει και ξαπλώνει
Τότε σηκώνεται η Σελήνη
Η παλιά ερωμένη του ήλιου
Που ζήλεψε
Και τιμωρήθηκε γι' αυτό
Παγώνοντας
Και τώρα βγαίνει μοναχά τη νύχτα
Ακόμα και με τη Σελήνη πρέπει
Νάστε ευγενικοί
Αλλιώς μπορεί να σας τρελλάνει
Μπορεί
Αν θέλει
Να σας μεταμορφώσει σε χιονάνθρωπο
ή σε φανάρι εκεί στο δρόμο
ή σε κερί


Ζακ Πρεβέρ.