Ο-μικρον

       Τα χέρια του. Τα καλλίγραμμα δάχτυλά του. Τόσο όμορφα, μπορούσα να τα κοιτάω για ώρες. Πάντα μου έβγαζαν κάτι δυναμικό, μια σιγουριά, είναι κοινότυπο-ξέρω- όμως κάθε φορά που με κρατούν εγώ ανατριχιάζω.

       Με κρατούν πάντα σφιχτά, έτσι πρέπει άλλωστε, το επιβάλει ο χορός, έτσι μόνο ο καβαλιέρος θα δείξει στην ντάμα του την επόμενη κίνηση.

       Εσύ όμως δεν με κρατάς τώρα, προχωράς μόνος σου και αφήνεις εμένα πίσω να σε κοιτάζω, δίχως να ξέρω τα βήματα στον χορό.

       Θα τα βρω τα βήματα, ακούς; θα χορέψω μόνη μου προς το μέρος σου μέχρι να σε φτάσω. Έστω για έναν χορό ακόμα. Άλλωστε πρέπει, λένε πως είναι προσβολή να χορέψεις τη ντάμα σου λιγότερο από τέσσερις χορούς, ξέχασες;