Σ’όνειρα κρυφά σε είδα κάποτε
Μέρες περνούσαν ατελείωτες κι εμείς μαζί, παρέα με τη θάλασσα
κι ένα τραγούδι που θαρρώ πως σιγοτραγουδούσες
Τι κι αν δεν έγινε ποτέ
Ναι. Τι ωραία που ήταν τότε που με ξάπλωνες σε κάποιο ποταμό
κι έριχνες πάνω μου τ’αστέρια
Τα νερά του δεν ήταν κρύα
και μύριζαν χορτάρι φρέσκο
Θυμάσαι? Μα και βέβαια όχι..
Κι εγώ, πώς να ξεχάσω..
Καλή και η πραγματικότητα
μα στ’όνειρο μπορώ και σε αγγίζω..
:')
ΑπάντησηΔιαγραφήἈναστολή
ΑπάντησηΔιαγραφήὍ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.
Χριστιανόπουλος
μετανοειτε χριστιανοι
ΑπάντησηΔιαγραφήμα τον Τουτατις!
ΑπάντησηΔιαγραφήεραστές της φαντασίας
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφο πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφή