Κάθε που κλείνω τα μάτια μου φοβάμαι θα την δω. Να στέκεται, εκεί και να με κοιτά. Να με κοιτά σα να μου λέει «Ξέρω. Όλα τα ξέρω.». Κι εγώ να μην μπορώ να αντιδράσω, να μην μπορώ να κουνηθώ λες και τα πόδια μου μονομιάς έγιναν ένα με το έδαφος, πέτρες στο πλακόστρωτο και ξύλα στο παρκέ του δωματίου μου, του δωματίου εκείνου που κάθε γωνιά του μου λέει και μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία άλλοτε στενάχωρη και άλλοτε χαρούμενη που η ανάμνησή της πια κάνει τα μάτια μου να βουρκώνουν. Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Σιωπή. Τα αλουμινένια παράθυρα του σπιτιού με αποξενώνουν από τον κόσμο. Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ούτε τα πουλιά, ούτε τον αέρα, ούτε τις φωνές, ούτε τις κόρνες των αυτοκινήτων. Ούτε τις κραυγές των ανθρώπων μπορώ να ακούσω, όπως δεν ακούνε αυτοί τις δικές μου.
